کد مطلب:317279 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:208
گفتار نویسندگان مسلمان و غیر مسلمان در عظمت حادثه ی کربلا
مؤلف كتاب الفخری در خصوص این مصیبت عظمی می نویسد: «این سرگذشتی است كه به علت ناگواری و هولناكی آن دوست نمی دارم سخن را در پیرامونش طولانی كنم، زیرا در اسلام كاری زشت تر از آن به وقوع نپیوسته است. گرچه كشته شدن امیرالمؤمنین علی (ع) مصیبت بزرگی به شمار می آمد، لیكن سرگذشت حسین (ع) چندان كشتار فجیع و مثله و اسارت در برداشت كه از شنیدن آن بدن به لرزه می افتد لذا از پرداختن به سخن درباره ی این سرگذشت به شهرتش اكتفا می كنم زیرا از مشهورترین مصیبت هاست.» [1] .
در دایرة المعارف قرن نوزدهم فرانسه مقاله ای از یك دانشمند خانم انگلیسی تحت عنوان «سه شهید» كه در خصوص واقعه و حادثه
[ صفحه 129]
كربلاست آمده است كه: «سه نفر در تاریخ بشریت برای اعتلاء كلمه حق جان بازی و فداكاری نمودند كه از سایر فداكاران و جانبازان گوی سبقت ربودند. اول سقراط حكیم یونانی در آتن، دوم حضرت عیسی مسیح (ع) در فلسطین (البته این مسئله عقیده ی این نویسنده ی مسیحی است، چرا كه عقیده ی ما مسلمین به نص صریح قرآن این است كه حضرت مسیح (ع) مصلوب و مقتول نگردیده است) [2] ، سوم حضرت حسین (ع) فرزند زاده ی محمد (ص) پیغمبر مسلمانان... هرگاه به تاریخ حالات و چگونگی شهادت و جانبازی هر یك از این سه نفر شهید سعید آگاهی حاصل گردد تصدیق می شود كه جانبازی و فداكاری حسین (ع) از آن دو نفر (سقراط و عیسی (ع)) قوی تر و مهم تر بوده است. به همین جهت ملقب به سیدالشهداء گردیده است. زیرا كه سقراط و حضرت مسیح (ع) فقط در راه حق بتفدیه جان خون حاضر شدند ولی حضرت حسین (ع) جلاء وطن اختیار نمود و در بیابانی دور از جمعیت در محاصره ی دشمن واقع و عزیزترین عزیزانش را كه از دست دادن هر یك از آنها از سر دادن خودش مهمتر بود فدای حق نموده و به دست خود مقابل دشمن فرستاد و تمامی آنها را قربانی راه حق نمود. بزرگترین دلیل بر اثبات مظلومیت
[ صفحه 130]
حسین (ع) مسلمان، قربانی دادن بچه ی شیرخواره اش بود كه در هیچ تاریخی سابقه ندارد كه بچه ی شیرخواره را برای طلب آب بی قدر و قیمت بیاورند و آن قوم دغا عوض آب دادن، او را طعمه ی تیر جفا قرار دهند. این عمل دشمن اثبات مظلومیت حسین (ع) را نمود و به همین نیروی مظلومیت بساط عیش خاندان مقتدر بنی امیه را برچید و رسوای عالمشان نمود، در اثر جانبازی های او[(امام حسین (ع)]و اهل بیت بزرگش دین محمد (ص) حیات نوینی به خود گرفت...» [3] .
پروفسور ادوارد برون درباره ی حادثه ی كربلا می گوید: «گروه شیعه یا طرفدار علی (ع) بقدر كافی هیجان و از جان گذشتگی نداشتند اما پس از رخداد كربلا كار دگرگون شد و تذكار زمین كربلا به خون فرزند پیغمبر (ص) آلوده بود و یادآوری عطش سخت وی و نعش نزدیكانش كه اطراف او روی زمین ریخته بود كافی بود كه عواطف سست ترین مردم را به هیجان آورد و روح ها را غمگین كند چندان كه نسبت به رنج و خطر و حتی مرگ بی اعتنا شوند.» [4] .
[ صفحه 131]
نیكلسن درباره ی فاجعه كربلا می نویسد: همه ی مورخان مسلمان به جز گروهی بسیار اندك بر ضد امویان هم سخنند، حسین بن علی (ع)، را شهید می دانند و یزید بن معاویه را سفاك و ستمگر می شمارند.
حادثه كربلا مایه پشیمانی و تأسف امویان شد زیرا این واقعه شیعیان را متحد كرد و برای انتقام حسین (ع) هم صدا شدند و صدای آنها در همه جا و مخصوصا نزد ایرانیان كه می خواستند از نفوذ عرب آزاد شوند انعكاس یافت.» [5] .
سید امیر علی در كتاب «مختصر تاریخ عرب» می نویسد: «كشتار كربلا در همه قلمرو اسلام مایه وحشت و بیم شد، ایرانیان را به هیجان آورد و به سبب حمیت آنها عباسیان توانستند دولت، اموی را منقرض كنند.» [6] .
[ صفحه 135]
در دایرة المعارف قرن نوزدهم فرانسه مقاله ای از یك دانشمند خانم انگلیسی تحت عنوان «سه شهید» كه در خصوص واقعه و حادثه
[ صفحه 129]
كربلاست آمده است كه: «سه نفر در تاریخ بشریت برای اعتلاء كلمه حق جان بازی و فداكاری نمودند كه از سایر فداكاران و جانبازان گوی سبقت ربودند. اول سقراط حكیم یونانی در آتن، دوم حضرت عیسی مسیح (ع) در فلسطین (البته این مسئله عقیده ی این نویسنده ی مسیحی است، چرا كه عقیده ی ما مسلمین به نص صریح قرآن این است كه حضرت مسیح (ع) مصلوب و مقتول نگردیده است) [2] ، سوم حضرت حسین (ع) فرزند زاده ی محمد (ص) پیغمبر مسلمانان... هرگاه به تاریخ حالات و چگونگی شهادت و جانبازی هر یك از این سه نفر شهید سعید آگاهی حاصل گردد تصدیق می شود كه جانبازی و فداكاری حسین (ع) از آن دو نفر (سقراط و عیسی (ع)) قوی تر و مهم تر بوده است. به همین جهت ملقب به سیدالشهداء گردیده است. زیرا كه سقراط و حضرت مسیح (ع) فقط در راه حق بتفدیه جان خون حاضر شدند ولی حضرت حسین (ع) جلاء وطن اختیار نمود و در بیابانی دور از جمعیت در محاصره ی دشمن واقع و عزیزترین عزیزانش را كه از دست دادن هر یك از آنها از سر دادن خودش مهمتر بود فدای حق نموده و به دست خود مقابل دشمن فرستاد و تمامی آنها را قربانی راه حق نمود. بزرگترین دلیل بر اثبات مظلومیت
[ صفحه 130]
حسین (ع) مسلمان، قربانی دادن بچه ی شیرخواره اش بود كه در هیچ تاریخی سابقه ندارد كه بچه ی شیرخواره را برای طلب آب بی قدر و قیمت بیاورند و آن قوم دغا عوض آب دادن، او را طعمه ی تیر جفا قرار دهند. این عمل دشمن اثبات مظلومیت حسین (ع) را نمود و به همین نیروی مظلومیت بساط عیش خاندان مقتدر بنی امیه را برچید و رسوای عالمشان نمود، در اثر جانبازی های او[(امام حسین (ع)]و اهل بیت بزرگش دین محمد (ص) حیات نوینی به خود گرفت...» [3] .
پروفسور ادوارد برون درباره ی حادثه ی كربلا می گوید: «گروه شیعه یا طرفدار علی (ع) بقدر كافی هیجان و از جان گذشتگی نداشتند اما پس از رخداد كربلا كار دگرگون شد و تذكار زمین كربلا به خون فرزند پیغمبر (ص) آلوده بود و یادآوری عطش سخت وی و نعش نزدیكانش كه اطراف او روی زمین ریخته بود كافی بود كه عواطف سست ترین مردم را به هیجان آورد و روح ها را غمگین كند چندان كه نسبت به رنج و خطر و حتی مرگ بی اعتنا شوند.» [4] .
[ صفحه 131]
نیكلسن درباره ی فاجعه كربلا می نویسد: همه ی مورخان مسلمان به جز گروهی بسیار اندك بر ضد امویان هم سخنند، حسین بن علی (ع)، را شهید می دانند و یزید بن معاویه را سفاك و ستمگر می شمارند.
حادثه كربلا مایه پشیمانی و تأسف امویان شد زیرا این واقعه شیعیان را متحد كرد و برای انتقام حسین (ع) هم صدا شدند و صدای آنها در همه جا و مخصوصا نزد ایرانیان كه می خواستند از نفوذ عرب آزاد شوند انعكاس یافت.» [5] .
سید امیر علی در كتاب «مختصر تاریخ عرب» می نویسد: «كشتار كربلا در همه قلمرو اسلام مایه وحشت و بیم شد، ایرانیان را به هیجان آورد و به سبب حمیت آنها عباسیان توانستند دولت، اموی را منقرض كنند.» [6] .
[ صفحه 135]
[1] تاريخ الفخري، ابن طقطقي، ص 155.
[2] خداوند در سوره ي نساء آيه 156 مي فرمايند: عيسي بن مريم را نكشتند و نه به دار كشيدند بلكه امر بر آنها مشتبه شد و همانا آنان درباره ي او عقايد اظهار داشتند و از روي شك و ترديد سخن گفتند و عالم به آن نبودند جز آن كه از پي گمان خود مي رفتند و به طور يقين (شما مؤمنين بدانيد) كه مسيح را نكشتند بلكه خداوند او را به سوي خود بالا برد.
[3] شبهاي پيشاور در دفاع از حريم تشيع، سلطان الواعظين شيرازي، انتشار دارالكتب اسلاميه، تهران، چاپ پنجم 1339 ش، صص 547 - 548.
[4] تاريخ سياسي اسلام، حسن ابراهيم حسن، ص 252.
[5] همان، همان جا.
[6] جهت اطلاع بيشتر در خصوص قيام امام حسين و حوادث و رخدادهاي آن به منابع تحقيقاتي ذيل رجوع شود: زندگاني امام حسين (ع)، سيد هاشم رسولي محلاتي، حماسه ي عاشورا به بيان حضرت مهدي (عج) دكتر جلال برنجيان، دليران كربلا، سيد علي رضوي زاده، انگيزه ي قيام امام حسين (ع) محمدتقي شريعتي، درسي كه امام حسين به انسانها آموخت، عبدالكريم هاشمي نژاد، حماسه ي حسيني ج 1 و ج 2، شهيد مرتضي مطهري، حسين مظهر آگاهي، سيد غلامرضا سعيدي، همگام با حسين (ع) و يارانش، علي قائمي، راه حسين، عباسعلي اسلامي واعظ، بيش از پنجاه سال قيام امام حسين (ع)، سيد جعفر شهيدي، معصوم پنجم حسين بن علي سيدالشهداء، جواد فاضل و ده ها منبع تحقيقاتي ديگر.